Για χρόνια ήθελα να επισκεφθώ τον ποταμό Αχέροντα, το Νεκρομαντείο και την αρχαία Νικόπολη, όντας λάτρης της μυθολογίας, των μυστηρίων και των αρχαίων μνημείων. Όμως οι ελάχιστες ολιγοήμερες οργανωμένες εκδρομές που προσφέρονταν αυτό το καλοκαίρι συμπεριελάμβαναν στο πρόγραμμά τους μόνο τον Αχέροντα. Έτσι αποφάσισα ν’ αφιερώσω λίγο χρόνο για να οργανώσω μια εκδρομή βασισμένη αποκλειστικά σε μετακινήσεις με ΚΤΕΛ για τις μακρινές αποστάσεις και με τα πόδια για τις μικρότερες.
Βγάλαμε εισιτήρια με το πρώτο πρωινό δρομολόγιο για να έχουμε ωφέλιμο χρόνο για περιηγήσεις. Ανεβαίνοντας στο πούλμαν, μας έκανε εντύπωση πόσο χώρο είχαμε στη διάθεσή μας. Η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου και η εναλλαγή του τοπίου ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Ο ευγενέστατος οδηγός μάς έδωσε μια πληροφορία που αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη. Μας είπε να κατεβούμε πριν από το τέρμα των ΚΤΕΛ στην Πρέβεζα, στην Αρχαία Νικόπολη και μετά να τηλεφωνήσουμε στα ΚΤΕΛ για να περάσει να μας πάρει το λεωφορείο ως τον προορισμό μας, την Αμμουδιά.
Έτσι και κάναμε. 5 ώρες παρά 5 λεπτά αφότου φύγαμε από την Αθήνα, φτάσαμε στα απομεινάρια της αρχαίας πόλης που πήρε το όνομά της από τη νίκη του Οκτάβιου μετά τη ναυμαχία του ‘Ακτιου το 31 π.Χ, ενάντια στο στόλο της Κλεοπάτρας και του Αντώνιου. Αφού επισκεφθήκαμε τα εκπληκτικά σπίτια με τα ψηφιδωτά πατώματα, το Ωδείο, το Υδραγωγείο και τα “αχανή” τείχη, περπατήσαμε για περίπου 2,5 χιλιόμετρα και φτάσαμε στο Νέο Μουσείο Νικόπολης.
Η μικρή ταλαιπωρία μας άξιζε τον κόπο γιατί τα κτερίσματα που βρέθηκαν στους τάφους μαζί με πολλά άλλα ευρήματα είναι μοναδικοί θησαυροί και το προσωπικό του μουσείου πολύ εξυπηρετικό.
Όπως μου είχε πει ο οδηγός, τηλεφωνήσαμε στα ΚΤΕΛ και το άσπρο βανάκι που εκτελεί το δρομολόγιο από την Πρέβεζα προς τα παραθαλάσσια χωριά, μας πήρε ακριβώς από την πόρτα του μουσείου.
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα και έχοντας περάσει από πάμπολλα εκπληκτικά τουριστικά θέρετρα και αμέτρητες παραλίες με χαρούμενους λουόμενους, φτάσαμε στην Αμμουδιά. Αν και δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο, σταθήκαμε τυχεροί γιατί μετά από λίγο ψάξιμο βρήκαμε το καλύτερο. Μεγάλο, σε σχήμα κάστρου, φρεσκοανακαινισμένο και με πισίνα που την καταχαρήκαμε.
Το πρωί, μετά το λουκούλλειο πρωινό, κάναμε μπάνιο στην παραλία με τα ρηχά, πεντακάθαρα νερά. Στη συνέχεια πήγαμε για βαρκάδα στον Αχέροντα. Αφού δώσαμε τον οβολό μας στον βαρκάρη, όπως έκαναν και στ’ αρχαία χρόνια οι ψυχές των νεκρών που πήγαιναν στον Άδη, ξεκινήσαμε για μια μοναδική διαδρομή “πνιγμένη” στο πράσινο. Πρασινομώβ γυαλιστερές λιβελούλες πετούσαν από νούφαρο σε νούφαρο. Αηδονοφωλιές ήταν πλεγμένες στους θάμνους και καστοροφωλιές σκαμμένες στις όχθες του ποταμού. Εκεί που ο ποταμός Πυριφλεγέθων συναντά τον Αχέροντα, ο βαρκάρης πήρε νερό για να το βάλουμε στα χέρια και στο πρόσωπο για να γίνουμε δυνατοί.
Νομίζω ότι όντως γίναμε δυνατοί γιατί τελειώνοντας τη βαρκάδα καταφέραμε να περπατήσουμε 4 χιλιόμετρα προς τον Μεσοπόταμο όπου είδαμε το Νεκρομαντείο, στο οποίο έρχονταν άνθρωποι από όλον τον αρχαίο κόσμο για να συνομιλήσουν με τους νεκρούς τους, και την αρχαία Εφύρα.
Μετά από ένα εκπληκτικό γεύμα, περπατήσαμε για 7,5 χιλιόμετρα με προορισμό το πρακτορείο των ΚΤΕΛ στο Καναλάκι. Μια μοναδική διαδρομή κατά μήκος του ποταμού, με μόνη στάση για φωτογραφίες τη γέφυρα στο χωριό Καστρί. Στο Καναλάκι βρήκαμε τον πιο φιλόξενο υπεύθυνο της εταιρείας που μας είπε τα πάντα για το παρελθόν αλλά και το παρόν της ευρύτερης περιοχής και μας έβαλε να υποσχεθούμε ότι θα επιστρέψουμε για να δούμε την αρχαία Κασσώπη, τα μέρη του βασιλιά Πύρρου .
Στη συνέχεια, πήραμε το ΚΤΕΛ που ερχόταν από την Πάργα με προορισμό Πρέβεζα και ανταπόκριση για Αθήνα κουβαλώντας μαζί μας τις ωραιότερες αναμνήσεις που καμιά οργανωμένη εκδρομή για την περιοχή δεν θα μπορούσε να μας είχε δώσει…
Κάτια Αυγουστάτου
