Η Καλκούτα, σημ. Κολκάτα, είναι η μαγευτική πρωτεύουσα της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία. Όταν οι Βρετανοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, τον 17^ο αιώνα, βρήκαν τρία χωριά στις όχθες του Χούγκλι ποταμού – παραπόταμου του Γάγγη-, εντόπισαν την προνομιακή τους θέση για τη θαλάσσια επικοινωνία και την ανάπτυξη του εμπορίου, και έχτισαν ένα οχυρό, το Οχυρό Γουίλιαμ, θέτοντας τις βάσεις για τη μελλοντική ανάπτυξη της πόλης. Η συνένωση των τριών χωριών δημιούργησε την Καλκούτα, η πλεονεκτική θέση της οποίας την ανήγαγε σε περίφημο λιμάνι και στη συνέχεια σε κέντρο της βρετανικής αποικιοκρατίας μέχρι το 1911, όταν η πρωτεύουσα της Ινδίας μεταφέρθηκε στο Δελχί.

Τα ίχνη των Βρετανών είναι εμφανέστατα μέχρι σήμερα, αφού σώζεται το εντυπωσιακό Μνημείο της Βασίλισσας Βικτώριας, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, η γέφυρα Χάουρα, και πολλά άλλα κτίρια αποικιακού στυλ, τα οποία παρά τη φθορά και τη σκόνη, μεταφέρουν τη λαμπρότητα και τον πλούτο της εποχής των Βρετανών. Η Καλκούτα που αναπτύχθηκε κυρίως τον 19^ο, με την εισροή πληθυσμού από όλη την Ινδία, είναι πλέον μια μεγαλούπολη με τους είκοσι περίπου εκατομμύρια κατοίκους, που κινούνται ακατάπαυστα στους δρόμους, πάνω σε μηχανάκια, σε λεωφορεία, σε ρίσκο, κλπ. Σε κεντρικά σημεία της πόλης, μαζί με τα μεγάλα κτίρια και τις πολυκατοικίες, στρυμώχνονται μικρά μαγαζάκια στο πεζοδρόμιο που προσφέρουν κάθε είδους υπηρεσία, από φαγητό μέχρι κούρεμα. Η Καλκούτα αποτελεί έναν ενδιαφέροντα ταξιδιωτικό προορισμό, με τα βικτωριανά κτίρια, τους εντυπωσιακούς ναούς πολλών θρησκειών -μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο ναός της θεάς Κάλι, στο Ντακινεσβάρ-, τα Μουσεία της, τις πολύβουες αγορές της, τις πολύχρωμες γιορτές της.

Στην Καλκούτα θα βρει κανείς, σε κεντρικό σημείο, τον ελληνορθόδοξο ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, απομεινάρι της εποχής που ανθούσε η ελληνική κοινότητα. Η ιστορία των Ελλήνων στην Καλκούτα ανάγεται στα μέσα του 18^ου αιώνα και συνδέεται με εμπορικές δραστηριότητες. Προς το τέλος του 18^ου αιώνα και στις αρχές του 19^ου, η ελληνική κοινότητα διανύει μια μεγάλη περίοδο ακμής, και χρειάζεται σχολείο και εκκλησία, απαραίτητα για τη λειτουργία μιας κοινότητας στο εξωτερικό. Το σχολείο μαθαίνει στα ελληνόπουλα τα ελληνικά γράμματα με σπουδαίους δασκάλους, όπως ο Δημήτριος Γαλανός (1760-1833), ο οποίος έζησε στην Ινδία για 30 χρόνια, μελέτησε την ινδική φιλοσοφία και πέθανε στο Μπενάρες, την ιερή πόλη των ινδοϊστών,  αφήνοντας την περιουσία του στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η πρώτη ελληνική εκκλησία κτίζεται το 1782 και αφιερώνεται στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.  Η αύξηση της ελληνικής κοινότητας -σε μέλη και πλούτο- οδηγεί στην ανέγερση νέας εκκλησίας, η οποία εγκαινιάζεται το 1924 και αφιερώνεται επίσης στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όμως η ελληνική κοινότητα αρχίζει να παρακμάζει και οι τελευταίοι Έλληνες αποχωρούν το 1961.  Για 30 περίπου χρόνια, ο υπέρλαμπρος ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, ο οποίος είναι κτισμένος με δωρικούς κίονες, για να θυμίζει πιθανόν στους Έλληνες την πατρίδα, υπήρξε το ελάχιστο απομεινάρι (μαζί με το ελληνικό νεκροταφείο) της ακμάζουσας ελληνικής παρουσίας.

Από το 1991 ο ναός άρχισε να λειτουργεί και πάλι χάρη στις προσπάθειες ενός Έλληνα μοναχού, του π. Ιγνατίου Σεννή, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα και οργάνωσε μια μικρή δομή φροντίδας των πολυάριθμων αναγκών των ανθρώπων που κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή. Σήμερα, ο π. Ιγνάτιος ζει πλέον στη Μαδαγασκάρη, όντας ο τοπικός επίσκοπος εκεί, το έργο του όμως συνεχίζεται με την οργάνωση των ντόπιων χριστιανών Ινδών σε ΜΚΟ με την επωνυμία «Φιλανθρωπικός Οργανισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας». Λίγο πιο έξω, 10 χιλιόμετρα από το κέντρο της Καλκούτας, στο Μπακεσουάρ, βρίσκεται το κτιριακό συγκρότημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας που περιλαμβάνει το κεντρικό κτίριο διοίκησης, τον ξενώνα των κοριτσιών, το παλαιό σχολείο που ανακαι­νίζεται, και το νέο σχολείο «Άγιος Ιγνάτιος» που είναι το κόσμημα της περιοχής. Ψυχή του συγκροτήματος αυτού είναι η μοναχή Νεκταρία Παραδείση, η οποία διευθύνει το σχολείο, φροντίζει τα κορίτσια του ξενώνα και διεκπεραιώνει οποιαδήποτε εργασία διοικητικής ή άλλης φύσεως που είναι απαραίτητη για τη λειτουργία αυτού του χώρου. Το νέο σχολείο εγκαινιά­στηκε και άρχισε να λειτουργεί από το 2019, προσφέ­ροντας εκπαίδευση υψηλού επιπέδου σε παιδιά που προέρ­χονται από την ευρύτερη περιοχή.

Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και ο ξενώνας των κοριτσιών που φιλοξενεί πάνω από 100 κορίτσια διαφόρων ηλικιών, από τριών έως είκοσι χρόνων, προφέροντας τροφή, κατάλυμα, εκπαίδευση και ψυχαγω­γία, σε κορίτσια που προέρχονται από μια οικογένεια, διαλυμένη από έναν θάνατο, μια αρρώστια, ή απλώς από τη φτώχεια. Η αδελφή Νεκταρία που φροντίζει αυτά τα κορίτσια σαν δικά της παιδιά, αγωνίζεται με τα λιγοστά οικονομικά μέσα που διαθέτει, να μην λείψει τίποτε από τα παιδιά της, όπως τα αποκαλεί, από τα πιο απλά, όπως το χαρτζιλίκι σε μια εκδρομή του σχολείου, έως την κάλυψη των δαπανών για την εκπαίδευσή τους, που φθάνει πολλές φορές ως το Πανεπιστήμιο.

Το κτίριο του παλαιού σχολείου, σύμφωνα με τις προθέσεις της αδελφής Νεκταρίας, προβλέπεται να λειτουργήσει ως Κολέγιο για την εκπαίδευ­ση δασκάλων. Έτσι, αφενός θα προσφέρει τη δυνατότητα στα κορίτσια που φιλοξενούνται στον ξενώνα να συνεχίσουν τις σπουδές τους, εφόσον τους ενδιαφέρει αυτός ο τομέας, αφετέρου θα μπορεί να λειτουργήσει ως φυτώριο δασκάλων για την κάλυψη των αναγκών του σχολείου «Άγιος Ιγνάτιος». Η ελληνική παρουσία στην Καλκούτα, αν και ισχνή, σήμερα, συνεχίζει τη δυναμική της διαδρομή στην τοπική ινδική κοινωνία.