Φισκάρδο

 Τα καλοκαίρια σε καλωσορίζουν με γεύσεις και αρώματα

 

Αθήνα →Κεφαλλονιά →Φισκάρδο  

Ντιν ντιν! Ο γνώριμος, μελωδικός ήχος γεμίζει τον χώρο, ξεχύνεται από τις οθόνες αναχωρήσεων στον Κεντρικό Σταθμό Υπεραστικών Λεωφορείων στον Κηφισό.
Μια γυναικεία φωνή — καθαρή, ευγενική, σχεδόν μελωδική — αντηχεί σε όλο τον χώρο του σταθμού. Είναι η φωνή που ξεπροβοδίζει τους ταξιδιώτες με έναν τόνο που μοιάζει να κουβαλάει το πρώτο αλμυρό αεράκι του καλοκαιριού και μια υπόσχεση: ότι εκεί έξω, κάτι όμορφο τους περιμένει.

 

 

 

«Παρακαλώ την προσοχή σας.

Στα επόμενα δέκα λεπτά αναχωρούν τα λεωφορεία με προορισμό… Κεφαλονιά.»

 

Ήρθε η ώρα να κάνεις πραγματικότητα εκείνες τις ανομολογήτες επιδιώξεις σου, σκέφτηκε η Ελένη καθώς το λεωφορείο του ΚΤΕΛ ξεκινούσε νωρίς το πρωί από τον σταθμό Υπεραστικών Λεωφορείων Κηφισού. Κουρασμένη από την πόλη και φορτωμένη με το σακίδιο της γεμάτο τα απαραίτητα και αντηλιακό, κοίταξε έξω από το παράθυρο, πίνοντας αργά τον καφέ της.

Δίπλα της, ο Γιάννης, με το δικό του σακίδιο περασμένο στους ώμους, την κοιτούσε με τρυφερότητα. Σαν να διάβαζε την ίδια σκέψη που τη γέμιζε ελπίδα και λαχτάρα — την ανάγκη να ξεφύγουν, να ανασάνουν, να ζήσουν ξανά. Χωρίς λέξεις, τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, στέλνοντας στον αέρα μια υπόσχεση αθόρυβη αλλά βαθιά: να κρατήσουν αυτή τη στιγμή για πάντα.

Η διαδρομή ξετυλιγόταν μπροστά τους — Κόρινθος, Πάτρα, Κυλλήνη — και κάθε χιλιόμετρο της φαινόταν σαν μια σιωπηλή υπόσχεση για ξεκούραση και ανανέωση.  Από εκεί, το φέρι περνά στη Κεφαλονιά, και μετά άλλο ένα μικρό λεωφορείο ανεβαίνει και κατεβαίνει λόφους ώσπου…

…φτάνεις στο Φισκάρδο.

Είναι σαν να μπήκες σε πίνακα. Πολύχρωμα σπίτια, αυλές με λεμονιές, και ένα λιμανάκι γεμάτο μικρά ιστιοφόρα που λικνίζονται αθόρυβα. Οι γάτες κοιμούνται κάτω από τις καρέκλες των καφενείων, ενώ τουρίστες και ντόπιοι μοιράζονται τον ίδιο ρυθμό: αργό, ευγενικό, καλοκαιρινό.

«Κάθε μέρα εδώ μοιάζει Κυριακή», τους λέει ο Νικόλας, ένας ντόπιος που δουλεύει σε φούρνο στο λιμάνι, καθώς τους προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί με λιαστή ντομάτα και πασπαλισμένο με ρίγανη.

 

 

 

 

Παραδοσιακή γεύση του τόπου: Κοτόπουλο στην τσερέπα και κόκκινη μάντολα.

 

Στην πλακόστρωτη αυλή της κυρα-Άννας, το τραπέζι στρώνεται με Κοτόπουλο στην τσερέπα – κοτόπουλο μαριναρισμένο σε ρίγανη, σκόρδο, λεμόνι και κρασί σιγομαγειρεμένο με σκόρδο, μαϊντανό και λευκό κρασί ψημένο σε  πήλινο σιγά-σιγά με ντομάτα και πατάτες. Στο πλάι, το ψωμί βουτηγμένο στο λαδάκι του νησιού, πράσινο και φρέσκο, σαν να έχει βγει μόλις από τον καρπό της ελιάς.

 

Για γλυκό; Μάντολα – το κεφαλλονίτικο αμύγδαλο καραμελωμένο, σπασμένο σε μεγάλα κομμάτια, κόκκινο όπως τα απογεύματα του Ιονίου.

Η Ελένη με τον Γιάννη περπατούν το απόγευμα στο λιμανάκι. Ο ήλιος χαμηλώνει, το φως απλώνεται στα νερά και χρυσίζει τις προσόψεις των σπιτιών. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Το Φισκάρδο τους αγκαλιάζει απαλά, σαν κύμα που αγκαλιάζει την ακτή, και καταφέρνει να κερδίσει την ψυχή τους για πάντα.

 

Φισκάρδο! Καλοκαιρινή οπτασία!