Ξεδιπλώνοντας το νήμα που συνδέει τα έργα των 42 σύγχρονων καλλιτεχνών της έκθεσης

 

Λύκειο Ελληνίδων Βόλου, έφορος Ελένη Τόπα

 

Με μεγάλη δυναμική και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις ξεκίνησε η νέα, μεγάλη έκθεση σύγχρονης υφαντικς Μίτοι για την εποχή μας στο Λόφος art project (Βελβενδού 39, Κυψέλη) σε επιμέλεια Δημήτρη Σαραφιανού και με τη συμμετοχή 42 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Μπορεί η σύγχρονη τέχνη να μας προσφέρει ένα μίτο για τον λαβύρινθό μας; Και αν ναι, τι είδους; Η υφαντική σύγχρονη τέχνη, έχοντας άμεση σχέση με το νήμα του μίτου, καταφέρνει να θέτει ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που ίσως μας βοηθούν να αποκωδικοποιήσουμε κάποια κοινωνικά σύμβολα.

Η υφαντική τέχνη έχει μακρά και αδιατάρακτη παράδοση στην Ελλάδα και η δουλειά των σύγχρονων καλλιτεχνών δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τη διεθνή παραγωγή. Στόχος της έκθεσης είναι να φέρει σε επαφή το ευρύ κοινό με μια σύγχρονη τέχνη που είναι πολύ κοντά στις αρχέγονες, μα και τόσο οικείες, πρακτικές της ύφανσης και του πλεξίματος και που έχει πολλά να μας διδάξει για τους σύγχρονους λαβυρίνθους και την προσπάθεια διεξόδου από αυτούς.

Αν μας προσφέρει ένα μίτο η υφαντική τέχνη είναι ότι το νόημα το δίνουμε εμείς, υφαίνοντας συλλογικά, με τη δράση μας ή ξηλώνοντας, εξίσου συλλογικά, με την αδράνεια μας. Και το θέμα είναι ποιο νόημα δίνουμε. Γι’ αυτό και η έκθεση ξεκινάει από την επανεκτέλεση από την Κατερίνα Νάκου ενός έργου του Πάνου Σαραφιανού, που με τις ελεύθερες πια υφαντικές του ρίζες, δεν μας συνδέει απλά με τα υπόλοιπα έργα, αλλά μας καλεί να αναλογιστούμε για τις φυσικές, κοινωνικές και αγωνιστικές μας ρίζες, που μας παροτρύνουν να δώσουμε ένα καινούργιο συλλογικό ανατρεπτικό νόημα.

Αυτές οι ιστορικές ρίζες, που παράγουν τους τόσο ζωντανούς ιστορικούς μύθους της εποχής μας, είναι παρούσες στην έκθεση μέσα από το κέντημα των φυλακισμένων στο Τρίκερι αγωνιστριών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, που προέρχεται από τη Συλλογή του Θέμη Ραγιά. Είναι όμως παρούσες και από μια κούκλα της Χάρικα Κιζίλκαγια, Τουρκάλας αγωνίστριας για τα δημοκρατικά δικαιώματα, που φυλακίστηκε άδικα στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα Θηβών, κυνηγημένη και από το Ελληνικό Κράτος, όπου έμαθε την υφαντική εικαστική τέχνη δίπλα στην ακαταπόνητη Εύα Χειλαδάκη, μέχρι την τελική ολοσχερή αθώωσή της. Η Χάρικα δολοφονήθηκε από τις τουρκικές αρχές το 2023 στην προσπάθεια της να περάσει τα σύνορα για να συνεχίσει τον αγώνα της για μια ελεύθερη, δημοκρατική, σοσιαλιστική Τουρκία. Πολιτική κρατούμενη άλλωστε στις Φυλακές Αβέρωφ ήταν το 1960-1962 και η πρωτοπόρος στην υφαντική τέχνη Ζιζή Μακρή, της οποίας έργα εκτίθενται στο Λόφο.

Η δυναμική εικαστική γραφή – ή ραφή – παραπέμπει σε μια εν γένει αγωνιστική στάση απέναντι στη ζωή και εκφράζεται στο ισόγειο του Λόφου με μια σειρά έργων πρωτοπόρων της υφαντικής τέχνης. Στο Άτιτλο της Μπίας Ντάβου, η χειρονομιακή ζωγραφική αποκτά όγκο χάρη στα εκρηκτικά υφαντικά σύννεφα, η σύγκρουση των οποίων μπορεί να γεννήσει καταιγίδες στο μαύρο νυχτερινό φόντο. O Στάθης Λογοθέτης αναδεικνύεται ως ο κατ’ εξοχήν καλλιτέχνης του τραύματος, του τραύματος της ραφής, αλλά και του τραύματος του σκισίματος. Οι ταπισερί της Νίκης Καναγκίνη γεφυρώνουν τα παραδοσιακά τοτεμικά υφαντά των αυτόχθονων Αμερικανών με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Εδώ αυτή η τεχνική μετατρέπεται σε ένα παράθυρο μέσα από το οποίο διαφαίνεται ένα ονειρικό τοπίο. Τα έντονα παραθυρόφυλλα, που παραπέμπουν σε μια συνθήκη εγκλεισμού, μας καλούν να τα παραβιάσουμε και να αποδράσουμε προς το όνειρο.

Η Iana Postanciuc, τελειόφοιτη της ΑΣΚΤ, επανέρχεται στη δυναμική εξπρεσιονιστική ραφή δημιουργώντας ένα πεδίο μετακινήσεων και συναντήσεων ανθρώπων από διαφορετικές καταγωγές σε ένα πολυπολιτισμικό πεδίο, από το οποίο βέβαια δεν λείπουν οι αποκλεισμοί, ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση.

Σε έναν άλλου είδους δυναμισμό μας παραπέμπει η τοτεμική υφαντική της Ζωής Γαϊτανίδου που μας καλεί στο ταξίδι του διαλογισμού για να καθαρίσουμε τη σκέψη μας από το θόρυβο των φαινομένων. Η διαύγεια που θα αποκτήσουμε θα μας επιτρέψει να κατακτήσουμε νέες κορυφές, χάρη στη δυναμική ροή της ενέργειας.

Με αυτά τα όπλα θα περάσουμε μέσα από τις δυσοίωνες πύλες της Ειρήνης Απέργη, που, αν και θυμίζουν σάβανα, εκφράζουν με την πλαστικότητα και το δυναμισμό τους την αγωνιώδη, σωματική πάλη του ανθρώπου να κατακτήσει την ελευθερία και τη δημιουργικότητα. Κι αν το πρώτο έκθεμα που θα συναντήσουμε είναι η Δορά της Μαριγώς Κάσση, που θυμίζει μαύρους ιστούς αράχνης, οι οποίοι μοιάζουν να επιτίθενται ο ένας στον άλλο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τραγικός μύθος της Αράχνης συμβολίζει ακριβώς την πρωτογενή οικειοποίηση από τον άνθρωπο των ζωϊκών ικανοτήτων και τη γέννηση της ύφανσης. Δίπλα στη Δορά βρίσκονται τρεις αέρινες σκάλες που προσκαλούν μια κοριτσίστικη σκιά να τις ανέβει. Αν μπλεχτεί στον ιστό τους, αν ανεβαίνοντάς τις, θα βρει τη γυάλινη οροφή ή αν θα καταφέρει να υπερβεί όλα τα εμπόδια για να πραγματοποιήσει τη δικιά της έφοδο προς τον ουρανό, παραμένει πάντα ένα διακύβευμα.

Όσοι πάντως ανέβουν τη σκάλα του Λόφου προς τον επάνω όροφο θα έρθουν αντιμέτωποι με τους λαβυρίνθους της σύγχρονης εποχής μας:

Η φύση που καταστρέφουμε στο βωμό της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας απειλεί άμεσα τη ζωή μας, όπως περίτρανα το αποδεικνύουν οι μεγαπυρκαγιές, οι πλημμύρες που τις ακολουθούν και η υπερεκμετάλλευση της γης. Η Ζιζή Μακρή το αποτυπώνει ήδη από το 1970-1975 με μια συνταραχτική αφαιρετική απλότητα. Η ίδια όμως, στο Δωμάτιο της Φύσης μας δείχνει έναν άλλο αναγεννητικό δρόμο όπου η φύση και τα ελάφια υπερβαίνουν την καταστροφή σε ένα μεταανθρώπινο (;) μέλλον. Στο ίδιο δωμάτιο η Πανδώρα Μουρίκη μας δείχνει με συνέπεια 40 και πλέον χρόνων πώς ένας καλλιτέχνης μπορεί να κάνει πραγματικότητα το όραμα της συνδημιουργίας με τη φύση, αναζητώντας το υλικό του σε αγροτικούς συνεταιρισμούς για να διατηρεί το φυσικό χρώμα της ώχρας και να αιχμαλωτίζει το φως. Η Ελένη Κρίκκη μας φέρνει μπροστά στο θαύμα της κερήθρας, στον καταπληκτικό χνουδωτό κόσμο των μελισσών, τα επιτεύγματα του οποίου δεν σταματούν να μας εκπλήττουν. Μας φέρνει όμως μπροστά και στις ευθύνες μας, αφού ο κόσμος αυτός κινδυνεύει από τα ζιζανιοκτόνα, τα γενετικά τροποποιημένα φυτά και τη βιομηχανοποιημένη γεωργία των μονοκαλλιεργειών.

Έχει βέβαια και η ύφανση της αντιφάσεις της. Γιατί ναι μεν η φλοκάτη καλεί να τη χαϊδέψουμε, να κρυφτούμε από κάτω της και μας θυμίζει ότι έχουμε ανάγκη ο κάθε ένας μας για κάποιον άλλο, τι γίνεται όμως με τον πιο κοντινό μας Άλλο, τα ζώα; Το μάλλινο κριάρι του Γιώργου Τσακίρη έχει αγκάθια, είναι έτοιμο να προστατεύσει το δέρμα του, να μας δώσει ίσως και κάποια κλωτσιά, μήπως και θυμηθούμε ότι επαναμάγευση στη ζωή μας δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν μπορούμε να απολαύσουμε το μεγαλείο του ελεύθερου κριαριού πάνω στον καθαρό αέρα του βουνού.

Αν θέλουμε να απολαύσουμε τη φύση, θα έπρεπε ίσως λοιπόν να απαγριώσουμε τη σκέψη μας. Οι αλεπούδες της Ιωάννας Τερλίδου μας καλούν να συνδεθούμε με τη φύση και τα ζώα σε ένα μέλλον που θα μας περιλαμβάνει ως ισότιμα μέλη και όχι ως εξουσιαστές αποικιοκράτες.

Οι αλόγιστες μάλιστα επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον μπορούν να γεννήσουν παγκόσμιες υγειονομικές κρίσεις, όπως απέδειξε η πανδημία του κορονοϊού. Η μάσκα έχει γίνει ένα σύμβολο που συνδυάζει την προστασία με την ασφυξία και τον καταναγκασμό, στα χέρια όμως της Ρουμπίνας Σαρελάκου γίνεται πεταλούδα που πετά ελεύθερη μακριά.

Το πόσο πια άλλωστε παγκόσμιος είναι ο χαρακτήρας των κρίσεων, υγειονομικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, ακόμα και πολεμικών, έχει αποδειχθεί περίτρανα και η Jose Hendo με το Common Threads της το αποτυπώνει περίφημα. Aς προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είμαστε ίδιοι, ότι κάποιοι είναι κατώτεροι, βάρβαροι, απολίτιστοι, λαθραίοι και να μας καλούν να στραφούμε εναντίον τους. Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης αποδομεί πλήρως τα σχετικά επιχειρήματα, υψώνοντας, προς τιμή όλων των μεταναστών, το λάβαρο του μετανάστη που μπόλιασε τη δυτική ζωγραφική με την ύψιστη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Άλλωστε ο δρόμος του ρατσισμού έχει μια και μόνη κατάληξη και οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν πλήρως τη Δήμητρα Σιατερλή που το επεσήμανε ήδη από το 2003 με τις λινάτσες της.

Το δε προφητικό Ηellas Express του Κωστή έρχεται από το 1990 να μας θυμίσει με τραγικά επίκαιρο τρόπο ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν αρκεί μίτος, χρειάζεται σπαθί για να κόψει το γόρδιο δεσμό.

Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε το χαμένο δρόμο των κόκκινων νημάτων που μας υποδεικνύουν τα εικονίσματα της Τζένης Μπαμπαλή;

Τζένη Μπαμπαλή, Τριλογία

 

Σε ατομικό επίπεδο, ο λαβυρινθώδης χαρακτήρας κάθε προσωπικότητας συγκροτείται από χάσματα, τραύματα, απώλειες και μετατοπίσεις. Δεν είναι το φιλμ που αποτυπώνει το πρόσωπο, αλλά οι ομιχλώδεις αναδύσεις της μνήμης και η Μαρία Κώτσου μας καλεί να βυθιστούμε σε αυτές για να το αναζητήσουμε. Έργα της έκθεσης πραγματεύονται τον στιγματισμό και τον εγκλεισμό, την απώθηση δηλαδή των απόκρυφων προβλημάτων της ίδιας της κοινωνικής λειτουργίας. Έχουμε την προδιάθεση να κλείνουμε τα αυτιά μας στη φωνή των εγκλείστων. Όταν όμως αυτή η φωνή παίρνει τη μορφή του έργου τέχνης, είτε γιατί δίνεται η ευκαιρία στον έγκλειστο να εκφραστεί, όπως οι κρατούμενες στις φυλακές της Θήβας, είτε γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες που με τις ευαίσθητες κεραίες τους καταβυθίζονται στα σκοτάδια του κοινωνικού απωθημένου, όπως η Πέννυ Γκέκα, η φωνή αυτή γίνεται κραυγή που σκίζει τα πέπλα της αδιαφορίας και γκρεμίζει τους τοίχους της καταστολής. Και μέσα από τα συντρίμμια αυτών των τοίχων μπορούν να φυτρώσουν γυμνές οι αλήθειες αυτών των ψυχών, στις οποίες έχει αφιερώσει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα η Εύα Χειλαδάκη και να αμφισβητήσουν για ακόμα μια φορά τις βεβαιότητές μας.

Αντίστοιχα, η Κατερίνα Ζαχαροπούλου με τους Ονειροκρίτες της διαμορφώνει ένα λεπταίσθητο πεδίο αναζήτησης της κοινωνικής ταυτότητας των ονείρων μας και ιδίως των έμφυλων ονείρων και προσδοκιών που διαμόρφωνε μοιρολατρικά η θέση της γυναίκας σε μια κλειστή παραδοσιακή κοινωνία. Σε μια αρκετά κοντινή εποχή που ο γάμος, η προίκα, η ανατροφή των παιδιών φαινόταν μονόδρομος, αλλά και που ταυτόχρονα παρήγαγε αριστουργήματα παραδοσιακής λαϊκής υφαντουργίας.

Από τη μεριά του, ο Κωνσταντίνος Λαδιανός μας καλεί να αναζητήσουμε την ταυτότητα των επιθυμιών μας. Η δική του Μάγια, ταυτόχρονα ντυμένη και γυμνή, σαν τις εικόνες που ντύνονται με τάματα αφήνοντας γυμνά μόνο τα χέρια και το πρόσωπο, έχει και αυτή δυο όψεις. Στην ίδια κατεύθυνση η Δώρα Μπελεγρίνου σαρκ(αστ)ικά επισημαίνει ότι τα αποφθέγματα αυτοβελτίωσης (που έχουν τελευταία γίνει μόδα, ίδιον και αυτό του ατομοκεντρισμού μας) μπορεί να έχουν πολλαπλό νόημα.

Με τα έργα της «Στους ώμους του πατέρα μου» και «Μητέρα και παιδί» η Jose Hendo αποτίνει ένα συγκινησιακά φορτισμένο φόρο τιμής στη μνήμη της οικογένειάς της, αλλά και κάθε οικογένειας. Η οικογένεια όμως, σε ένα ασφυκτικό δυστοπικό περιβάλλον ατομισμού, βίας ή/και αδιαφορίας μπορεί να καταβροχθίζει τα μέλη της, αφήνοντάς τους ανεξίτηλα τραύματα, όπως μας υπενθυμίζει η Ερατώ Ταγαρίδη.

Λαβυρινθώδη όνειρα, ταυτότητες, επιθυμίες, σχέσεις: το ίδιο άλλωστε το DNA μας έχει τη μορφή του λαβύρινθου. Όμως η υφαντική τέχνη, χάρη στα υλικά της, μπορεί να το μετατρέψει σε μια τρυφερή αγκαλιά και η Ευτυχία Τζανετουλάκου μας καλεί να βυθιστούμε σε αυτή, αφού ο Άλλος, η ετερότητα και όχι η ταυτότητα, είναι που μας δίνει δύναμη για τις αναζητήσεις μας. Και ίσως οι σκοτεινές παρουσίες που θα συναντήσουμε στην περιδιάβασή μας στα έγκατα του Λόφου, εκεί που η Θάλεια Χιώτη αποτυπώνει με μαεστρία την παγκοσμιότητα των λαβυρίνθων – αλλά και τη μαγευτική υλικότητα μιας αναλογικής εποχής – να μην είναι ο Μινώταυρος, αλλά μια ζεστή φλοκάτη από μαλλί ή ένα χαλί προσευχής, αφού όλα τα πλάσματα που δημιουργεί ο Blind Adam αποδομούν τις μανιχαϊστικές διακρίσεις.

Στο υπόγειο του Λόφου κρύβονται άλλοι, πιο επικίνδυνοι Μινώταυροι, αλλά και απαντήσεις σε ερωτήματα. Η Adi Liraz με το Dirty Laundry της βγάζει στο φως κρυμμένα μυστικά: η πατριαρχία είναι εδώ και αναπαράγεται μέσα από παραδόσεις, δοξασίες και τελετές, θεωρώντας βρώμικη και ακάθαρτη την έμμηνη ρύση, τη μοιχαλίδα, αλλά και την απατημένη γυναίκα και πρωτίστως τοποθετώντας τη γυναίκα στη θέση του αντικειμένου που μπορούμε να εξουσιάσουμε, να εξαπολύσουμε εναντίον του τη σεξουαλική μας ορμή ή την οργή μας ή/και να το φονεύσουμε. Από την άλλη, η Ντόρις Χακίμ συμβολίζει με τον Κάκτο της από καφίγια την υπομονή, αλλά και την αντοχή της αντίστασης που εξυψώνει την ανθρωπιά σε δυσθεώρητα ύψη.

Μεγαλείο και βαρβαρότητα, αντιφάσεις, συγκρούσεις, χάσματα. Η Κατερίνα Νάκου με το Fragmented Narratives χρησιμοποιεί μια σειρά από υλικά (βαμβάκι, μαλλί, βισκόζη, ανακυκλωμένο πολυεστέρα, νήματα ακρυλικά και λούρεξ), αλλά και τεχνικές για να διαμορφώσει έναν παλίμψηστο υφαντό πίνακα, που θα έκανε περήφανο τον Gerhard Richter. Το ανθρώπινο παλίμψηστο είναι ερμηνεύσιμο και η ιστορική μνήμη, κουβαλώντας στα νήματά της όλες τις αντιφάσεις της, μας δίνει τους μίτους της ερμηνείας. Έτσι, όπως αναδεικνύουν τα έργα του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου (Έφορος: Ελένη Τόπα), μπορεί τα υφαντά μας να φέρουν πάνω τους τα σημάδια των χασμάτων, πάντα όμως θα υφαίνουν καινούργιους συμπαντικούς στόχους και ονειρικά τοπία και πάντα θα παραπέμπουν σε ρυθμούς και δομές, πάνω στις οποίες, και μέσω αυτών, θεμελιώνεται μια πολιτιστική πρόταση που αναδεικνύει τις αντιλήψεις των ανθρώπων για την ομορφιά και τις αξίες της εποχής τους. Και η Ηλιοδώρα Μαργέλλου μας δείχνει πώς η παραδοσιακή επαναληψιμότητα των μοτίβων μπορεί να μετατραπεί σε μια σύγχρονη αέρινη μουσική, ενώ η Jose Hendo πώς τα παραδοσιακά υλικά μπορεί να μετατραπούν σε οικολογική σύγχρονη τέχνη. Άλλωστε και η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να παντρευτεί με την παραδοσιακή υφαντική, όπως αποδεικνύει η Βασιλική Λευκαδίτη με το κεντητό QR code της, που μας μεταφέρει σε μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη για τις παραδοσιακές χρήσεις του αργαλειού.

Ρουμπίνα Σαρελάκου, Αναμνήσεις μιας Εποχής, 2021, 45Χ45, Κλωστές σε μετάξι

 

Αυτή η παράδοση της συλλογικότητας, που μεταφέρει η λαϊκή τέχνη, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια συνδημιουργική τέχνη, η οποία μπορεί να παράξει ακόμα και τη δικιά της παράδοση. Σε μια συλλογική εικαστική δράση το 1974-1975 ο Κυριάκος Ρόκος και η Ρουμπίνα Σαρελάκου δουλεύουν από κοινού πάνω σε κεντήματα για να δημιουργήσουν νέα υφαντικά έργα που αποτυπώνουν τη σουρεαλιστική κριτική της μεταδικτατορικής κοινωνίας, αλλά και τη δυνατότητα παραγωγής νέων κόσμων που βγαίνουν μέσα από το συλλογικό ασυνείδητο. Σαράντα χρόνια αργότερα ο γιος τους, Στέφανος Ρόκος και η Αντιόπη Πανταζή, που πρόωρα έφυγε από τη ζωή, υφαίνουν συνεργατικά ένα πεδίο όπου η δημιουργική φαντασία καλπάζει ελεύθερη, προκαλώντας την έκπληξη των κονφορμιστών του καναπέ. Η αγάπη, ερωτική στη μια περίπτωση, φιλική στην άλλη, μετατρέπεται σε έργο τέχνης και η συνδημιουργία σε λεωφόρο νέων καλλιτεχνικών πρακτικών.

Αυτή η συνδημιουργική πρακτική μπορεί να οδηγήσει σε έναν νέο κόσμο που, στην επαφή του με τη φύση, μπορεί να αποτελεί φορέα αναγέννησης, να φυτρώσει, να λουλουδιάσει και να παράγει νέους καρπούς, όπως μας υπενθυμίζει το έργο της Σοφίας Κυριακίδου και να μεταβληθεί σε μια μετα-ανθρώπινη παρουσία, σε ένα νέο δέντρο της ζωής με έντονα θηλυκά χαρακτηριστικά, όπου στο ίδιο μετα-σώμα θα περιέχονται οι πηγές της ζωής και τα αναθήματά μας προς αυτές, όπως στην «Προσφορά προς τα Στοιχεία» της Violeta Ortega.

Στην ίδια ένωση του εαυτού με τον κόσμο, μέσα από την πρακτική του αργαλειού παραπέμπει και ο Δημήτρης Αντωνίτσης, πλέκοντας πουκάμισα φιδιών και παραπέμποντας ευθέως σε εκείνη την πρωταρχική ενέργεια που συμβολίζει το ερπετό κουνταλίνι: Την ενέργεια δηλαδή που μας διαπερνά ως ηλεκτρικό ρεύμα και υφαίνεται ως έμπνευση σε ένα εικαστικό έργο, επιτρέποντάς μας να επικοινωνήσουμε μαζί του ακόμα κι αν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους συμβολικούς του κώδικες. Και οι αγαπησιάρικες Μοίρες της Γρηγορίας Βρυττιά, που συμβολίζουν άλλωστε τα στάδια της δημιουργίας μας καλούν να περιβληθούμε το ένδυμά τους και να πούμε το μεγάλο Ναι στη ζωή, ανεξάρτητα από τις συνέπειες και να υψώσουμε το Λάβαρο της Ιφιγένειας Σδούκου, το λάβαρο της θεάς που έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο θάνατος του ατόμου δεν είναι το τέλος, αλλά το αναγεννητικό εδώ και τώρα ολόκληρης της φύσης, ολόκληρου του Κόσμου, στον οποίο εντασσόμαστε και μείς.

Γιατί το νόημα και η ευτυχία υφαίνονται μέσα από τη δημιουργία, τη συλλογικότητα, την ειλικρινά δοτική σχέση προς τον Άλλο και την από κοινού αγωνιστική προσπάθεια κατάλυσης των κοινωνικών δεσμών που εμποδίζουν το ξεδίπλωμα των δημιουργικών μας δυνάμεων.

 

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες (με αλφαβητική σειρά):

Δημήτρης Αντωνίτσης, Ειρήνη Απέργη, Γρηγορία Βρυττιά, Ζωή Γαϊτανίδου, Πέννυ Γκέκα, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Νίκη Καναγκίνη, Μαριγώ Κάσση, Ελένη Κρίκκη, Blind Adam (Θάνος Κυριακίδης), Σοφία Κυριακίδου, Κωστής, Μαρία Κώτσου, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Βασιλική Λευκαδίτη, Adi Liraz, Στάθης Λογοθέτης, Ζιζη Μακρή, Ηλιοδώρα Μαργέλλου, Πανδώρα Μουρίκη, Τζένη Μπάμπαλη, Δώρα Μπελεγρίνου, Κατερίνα Νάκου, Μπία Ντάβου, Violeta Ortega, Iana Postanciuc, Κυριάκος Ρόκος/Ρουμπίνα Σαρελάκου, Στέφανος Ρόκος/Αντιόπη Πανταζή, Πάνος Σαραφιανός/Κατερίνα Νάκου, Ρουμπίνα Σαρελάκου, Ιφιγένεια Σδούκου, Δήμητρα Σιατερλή, Ερατώ Ταγαρίδη, Ιωάννα Τερλίδου, Ευτυχία Τζανετουλάκου, Γιώργος Τσακίρης, Doris Hakim, Εύα Χειλαδάκη, Jose Hendo, Θάλεια Χιώτη, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης. Παρουσιάζονται επίσης έργα από το Λύκειο Ελληνίδων Βόλου (Έφορος: Ελένη Τόπα), από τις Πολιτικές Κρατούμενες στο Τρίκερι, καθώς και από τις Κρατούμενες στις Φυλακές Ελαιώνα Θήβας.

Η έκθεση περιλαμβάνει ποικίλες δράσεις, όπως ημερίδες, περφόρμανς, προβολές ταινιών εκπαιδευτικές δράσεις, κ.ά.

• Την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου στις 21:30 μουσική βραδιά με τους Operaction (τον τενόρο Χρήστο Λάζο, τη σοπράνο Λαμπρινή Καρτάλη, τον βαθύφωνο Παύλο Μαρόπουλο και τον Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου στο πιάνο)
• Το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 19:30 θα παρουσιαστεί η περφόρμανς “Στον ιστό της αράχνης μπλεχτήκαμε”. Μια περφόρμανς όπου εμπλέκονται δύο δημιουργοί των εικαστικών και παραστατικών τεχνών, η Μαρία Τσουκνάκη και η Στέλλα Δρυγιαννάκη. Μέσα από την αφήγηση μύθων από την ελληνική μυθολογία θα ξετυλιχτεί το κουβάρι που ενώνει την αλληγορία με την ωμή πραγματικότητα. Θα υφανθούν οι δεσμοί που σχηματίζουν το πλέγμα της ανθρώπινης πολυπλοκότητας και οι σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στην εξουσία, τη βία, την ανάγκη, την αλληλεγγύη, τη δράση και την αδράνεια, την ευθύνη και την αποποίησή της.
• Την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου στις 19:00 θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα «Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της υφαντικής τέχνης» με ομιλητές μεταξύ άλλων τους Αικατερίνη Καμηλάκη, Λαογράφο, τ. Διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών και Ιωάννη Μπόγρη, Ιστορικό. Συντονίζει η εικαστικός Πέννυ Γκέκα, μέλος ΕΔΙΠ Α’ Εργαστηρίου Ζωγραφικής ΑΣΚΤ.
• Την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου στις 19:00 θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα «Οι Γυναίκες από την οικοτεχνία στη σύγχρονη τέχνη και ο ρόλος τους» με ομιλητές μεταξύ άλλων την κριτικό Τέχνης και Επιμελήτρια Εκθέσεων Έφη Μιχάλαρου και την Εικαστικό Ιφιγένεια Σδούκου.

 

Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.