Οι Έλληνες ξεκινούν να παράγουν κρασί το 2.500 π.Χ. Ανήκει στα βασικά στοιχεία της διατροφής μαζί με το λάδι και τα δημητριακά. Από την αρχαιότητα είναι διαδεδομένη η αμπελοκαλλιέργεια. Στον Πλάτωνα “Συμπόσιο” καθώς και στον Όμηρο “Ιλιάδα και Οδύσσεια” συναντάμε εκλεκτούς οίνους, τα πρώτα κρασιά ονομασία προέλευσης: “Πράμνος” οίνος από Ικαρία, “Αρούσιος” από Χίο, “Θάσιος”, “Λέσβιος”, “Κερκυραϊκός” αλλά και από Κρήτη, Σαντορίνη, Κύπρο και Ρόδο.  

Από τα χρόνια του Ομήρου, σε όποιο σπίτι πήγαινε ξένος θα τον φιλοξενούσαν, παραθετόντας γεύμα με τη συνοδεία κρασιού. Η φιλοξενία, η αγάπη δηλαδή για τους ξένους, ήταν μέρος της καθημερινότητας με προστάτες Θεούς τον Ξένιο Δία και την Ξενία Αθηνά. Υπήρχαν επίσης και καπηλειά, χώροι εμπορίου λαδιού, σιταριού και κρασιού (τα μετέπειτα “πανδοχεία”). 

Στην αρχαιότητα λάμβαναν χώρα γιορτές για τον θεό του κρασιού, τον Διόνυσο, τα “Μικρά και μεγάλα Διονύσια”, όπου πραγματοποιούνταν οινοποσίες, κατά τις οποίες, χωρίς να μεθούν οι άνθρωποι (εφόσον ο οίνος προσφερόταν αραιωμένος με νερό, εξ ού και κρασί), συζητούσαν και φιλοσοφούσαν.  

Στη χριστιανική λατρεία, ο Χριστός αποκαλείται Άμπελος η αληθινή, οι Απόστολοι και οι πιστοί κληματίδες και σταφύλλια κι ο οίνος χρησιμοποιείται στην θεία Ευχαριστία. Ο Άγιος Τρύφων είναι ο προστάτης των αμπελουργών. 

Το κρασί, λοιπόν, συνδέεται για τους Έλληνες με τον πολιτισμό και τη θρησκεία, αλλά και με κάθε εκδήλωση εορτασμού.  

Φιλοξενούμε ανθρώπους, παραθέτουμε προς τιμήν τους γεύμα, με βασικό πρωταγωνιστή το κρασί.  

Στη σημερινή Ελλάδα συναντάμε την πλειονότητα των οινοποιείων να είναι ανοιχτοί χώροι φιλοξενίας, όπου γίνονται εκδηλώσεις, οργανοληπτικές δοκιμές κρασιών, διαλέξεις. Κι αν είμαστε τυχεροί και βρεθούμε κατά τη συγκομιδή των σταφυλιών ή το άνοιγμα των βαρελιών στην ελληνική επαρχία, μπορεί να συναντήσουμε αυτοσχέδια γλέντια με κρασί, μουσική και χορό, που συμμετέχουμε αυθόρμητα όλοι.  

Αντιγόνη Καραμβάλη 

Οινολόγος