Όλη η δημοσιογραφική της πορεία είναι γεμάτη ταξίδια.

Η Χριστίνα Βίδου, που την παρακολουθούμε καθημερινά μέσα από την εκπομπή «Συνδέσεις», στη συχνότητα της ΕΡΤ μάς ταξιδεύει στους αγαπημένους προορισμούς. 

 

ΤΗΝΟΣ 

Είναι η πατρίδα, είναι ο αέρας της που λατρεύω να μισώ. Είναι η αίσθηση ελευθερίας που νιώθω όταν το καράβι δένει στο λιμάνι και μυρίζω τον αέρα της και νιώθω την αύρα της. Είναι ο δρόμος προς το χωριό, τη Στενή. Μισοκλείνω τα μάτια καθώς οδηγώ στον ανηφορικό δρόμο, γεμίζεις φως και μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Κι όσο ανεβαίνεις τόσο πιο πολύ διψάς για τον αέρα της. Μετράω τις κυκλαδίτικες σκάλες στα χωράφια. Μετράω τα λεπτά μέχρι να δω από μακριά το σπίτι, εκεί στην στροφή ψηλά στον Τσικνιά, το ψηλό μας βουνό. Εκεί που ο μύθος λέει ότι είναι το σπίτι του Αιόλου. Και πιστέψτε με … είναι. Κι εσύ θα το καταλάβεις όταν νιώσεις ριπές ανέμου 10 μποφόρ Δεκαπενταύγουστο. Τήνος είναι το γάλα με την πέτσα που μας έδινε η θεία όταν ήμασταν μικρές με την αδερφή μου, μαζί με ψωμί ζυμωμένο με τυράκι Τηνιακό. Τήνος είναι το μπαλκόνι στο σπίτι με θέα τη θάλασσα και τη μαμά μου, που πια δεν ζει, να μας καλεί να κάτσουμε μαζί της έξω να δούμε τα φώτα της Μυκόνου απέναντι. 

 

Σοκάκι στο νησί της Τήνου

 

ΚΛΕΙΤΟΡΙΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ 

Είναι η πατρίδα του συντρόφου μου. Χειμωνιάτικος υπέροχος προορισμός. Στη σκιά του Χελμού, με το φούρνο του Νίκου στη γωνία της πλατείας, με την οικογενειακή ταβέρνα “Μουριές” δίπλα στην εκκλησία και την αεικίνητη Κική να μας σερβίρει. Οι κινήσεις πολύ συγκεκριμένες όταν πάμε. Να ανάψουμε τζάκι. Κρύο έξω, ζέστη μέσα, θολά τζάμια και φίλοι στον καναπέ. Ωραίο κρασί, ωραίο φαγητό κι έξω να λυσσομανάει ο κρύος αέρας. Να ξυπνάς το πρωί και να πηγαίνεις στο Πλανήτερο… για να χαθείς στα πανύψηλα πανάρχαια δέντρα του και να ακούς μόνο τα νερά του ποταμού να κυλάνε ορμητικά. Να πας στην πόλη των Καλαβρύτων για να περπατήσεις, να πιεις το πρωί καφέ στο καφενείο και να φας τυρόπιτα. Να πας στο σπήλαιο των Λιμνών στην επιστροφή και να πάρεις μέλι από εκεί…Να νιώθεις θλίψη όταν πρέπει να φύγεις για να γυρίσεις στην Αθήνα 

Το ξακουστό “Σπήλαιο των Λιμνών” κοντά στην Κλειτορία. 

 

ΣΚΙΑΘΟΣ 

Τρεις ημέρες δεν είναι ποτέ αρκετές, πέντε δεν είναι ποτέ αρκετές. Μα πώς να χορτάσεις καταπράσινα, καταγάλανα νερά, πεύκα έως την παραλία και αλμύρα έως το κόκκαλο; Στη Σκιάθο πηγαίνουμε πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο, αγαπημένο, ιστορικό με υπέροχη θέα. Είναι οι φίλοι μας που το έχουν, ο Άρης και η Ρία. Είναι δίπλα στις Κουκουναριές και πάνω από τα Μάραθα, ίσως η καλύτερη παραλία της Ελλάδας. 

Πανοραμική θέα της παραλίας Κουκουναριές 

 

Πάτμος 

Τη λάτρεψα όταν έστριψε το καράβι ξημερώματα πια, μετά από πολύωρο ταξίδι και είδα φωτισμένο πάνω το Μοναστήρι. Ήρθε η μαγεία και έδεσε με την κατάνυξη. Ναι, αυτό το νησί έχει μια άλλη θεώρηση, έχει μια άλλη επίδραση στον επισκέπτη, έχει μυσταγωγία. 

Θέα στην Πάτμο από το  Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου 

 

Κίμωλος 

Αυτό που χαρακτηρίζει τις Κυκλάδες είναι το υπέροχο φως. Αυτό που χαρακτηρίζει την Κίμωλο είναι το εκτυφλωτικό φως. Σε πλημμυρίζει, σε κατακλύζει, σχεδόν σε ζαλίζει. Αύγουστο είχα πάει με τις μωβ βουκαμβίλιες να ντύνουν τα λευκά σοκάκια. Τα ωραία Πράσσα είναι μια παραλία με λευκή αμμουδιά και λευκά κρυσταλλινά νερά. Η Πολύαιγος – αυτό το σημείο του πλανήτη απλά σε ρουφάει στα καταγάλανα νερά του. Δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού τόσο ελεύθερη 

Το ψαροχώρι Γούπα στην Κίμωλο